W dniu 20 lipca 1944 roku, Adolf Hitler miał zginąć w zaplanowanym zamachu. Jednak początek planów przeprowadzenia „WALKIRII” przypada na rok 1938 i czas kryzysu sudeckiego.
Rok 1939 czas gróźb realną wojną III Rzeszy z mocarstwami zachodnimi i jej początek we wrześniu tego samego roku. Spory wówczas panujące w Abwerze i Wermachcie oraz lojalność dowódców wojskowych spowodowały, że plan zgładzenia Hitlera nie został przeprowadzony.
W marcu 1942 roku w Berlinie odbyło się spotkanie Ludwiga Becka, Carla Friedricha, Johanesa Popitza i Ulricha von Hassella. W czasie tego spotkania nie podjęto konkretnych działań.
Jednak później miały miejsce spotkania z płk. Hansem Osterem i Friedrichem Olbrichtem- wysokimi urzędnikami Abwehru i Wermachtu. Kryzys Stalingradzki się pogłębił.
Gen. Henning von Trescow nalegał na doprowadzenie zamachu na Hitlera do skutku. Jednak wszystkie podjęte próby zakończyły się niepowodzeniem. Jesienią 1943 roku ppłk. Claus von Stanffenberg rozmawiał z Trescowem o możliwościach uśmiercenia Hitlera i powstania przewrotu.
Olbricht stworzył plan krypt. „WALKIRIA”, który został zaaprobowany przez Fuhrera. Dotyczył mobilizacji Armii Rezerwowej w granicach Niemiec w przypadku zaburzeń wewnętrznych.
Plan został przerobiony odnowa, a swoje skierował przeciw reżimowi.
„WALKIRIA” zawierała dwa główne punkty:
- Dowódca Armii Rezerwowej Friedrich Froom, który nie zajął konkretnego stanowiska w sprawie, musiałby wydać rozkazy swoim podwładnym.
- Szukano osoby, która ma bezpośredni dostęp do Hitlera i chce być sprawcą zamachu na jego życie.
Kiedy ogłoszono telegram z wiadomością o śmierci Adolfa Hitlera w dniu 20 lipca 1944 roku, w tym czasie przebywał on w Wilczym Szańcu Benito Mussoliniego.
Artykuł: Agnieszka Jop
ŹRÓDŁO: histmag.org
